بهائیت و اسرائیل

بهائیت و اسرائیل

این فرقه پیش از آنکه یک فرقه ی دینی باشد، یک فرقه ی سیاسی بوده است. بهائیت انشعابی از بابیگری و بابیگری  انشعابی از شیخیگری است. در اوایل قرن 19، شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی ردعا کردند که رابطه ی مستقیم با امام زمان (عج) دارند و رابط بین ایشان و مردم هستند. این دو راه و رسم شیخی را پدید آوردند و پیروانی نیز پیدا کردند. پس از سید کاظم رشتی، سید علی محمد شیرازی (محمد باب) ادعای بابیت امام زمان (عج) کرد و سپس ادعای امام زمانی و بعد ها ادعای نبوت نمود و سرانجام در تبریز محاکمه، زندان و اعدام شد. کشورهای خارجی به ویژه روسیه، حمایت های بسیاری از این گروه به عمل می آوردند و همین حمایت ها بود که منشأ ظهور میرزا حسینعلی معروف به بهاءالله  و پیدایش فرقه ی بهائیت پس از مرگ محمد باب شد. 

 

بهائیان از همان سال های نخستین تشکیل این فرقه، رابطه ای نزدیک و مرموز با یهودیان و به ویژه محافل صهیونیستی داشته اند. پس از تبعید بابیان از ایران به عراق، میان جانشینی باب که دو برادر به نام های عیسی صبح ازل و حسینعلی نوری (بهاء) داشت، اختلاف افتاد و درگیری های خونینی میان طرفداران این دو کشیده شد. طرفداران صبح ازل به جزیره ی قبرس کوچانده شدند و به ازلیان معروف گشتند و گروه دیگر به سرزمین فلسطین و عکا تبعید شدند که به بهائیان شهرت یافتند. در گسترش و توسعه ی فرقه ی صبح ازل نباید از اهمیت و نقش حمایت های استعمار انگلیس و همچنین جریان صهیونیسم از آن ها غافل شد؛ چه بسا اگر اینان مورد حمایت واقع نمی شدند، در موضع ضعف قرار گرفته و به تدریج در گذر زمان محو می شدند. اما حسینعلی بهاء و جانشینان او به ویژه پسرش عبدالبهاء با زیرکی به کانون های استعماری نزدیک شده و با یهودیان اسرائیل طرح دوستی ریختند و بدین ترتیب تحت حمایت های آنها به تبلیغ و گسترش فرقه ی ساختگی خود در عکا و حتی در ایران مشغول شدند. همکاری بهائیان و یهودیان در زمان عبدالبهاء و شوقی افندی شکل آشکاری به خود گرفت. حتی در زمان حسینعلی نوری نیز الواحی از سوی او صادر شد که با  پیش بینی حکومت اسرائیلی در فلسطین آن را به یهودیان بشارت می داد. در نزدیک شدن رهبران بهائی به کانون های استعماری و صهیونیستی دلایل بسیاری می توان شمرد؛ نخست اینکه بهائیان پس از آنکه در کسوت بابیان توسط حکومت ایران سرکوب شدند، نزدیک شدن به کانون های قدرت به ویژه بریتانیا (که نقش پررنگی در منطقه بازی می کرد) را برای بسط و گسترش فرقه ی خود ضروری یافته بودند، نه فقط  تنها از آن رو که تحت لوای حمایت بریتانیا و نفوذ آنها در ایران می توانست در مواقع لزوم کمک حال آنها باشد، خاصه آنکه پس از این نزدیکی بهائیان هیچ گاه در ایران به طور مستقیم با سرکوب شدید رو به رو نشدند.

از سوی دیگر، قرار گرفتن تحت حمایت بریتانیا موجب نزدیکی بهائیان و یهودیان در فلسطین شد، دو جریانی که در آن روزگار هنوز اقوام اقلیت و مهاجر فلسطین به حساب می آمدند و این هم پیمانی می توانست مزایای زیادی برای مقاصد طرفین داشته باشد. از همین جهت بی دلیل نبود که رهبران بهائی با آگاهی از نقشه ای که استعمار برای آینده ی این سرزمین در نر داشت، پیام های امید بخش درباره ی آینده ی یهودیان در فلسطین صادر می کردند: «اینجا فلسطین است، به زودی قوم یهود به این اراضی باز خواهند گشت، سلطنت داوودی حشمت سلیمانی خواهد یافت، شک و تردید ندارم که قوم یهود عزیز می شود.» هنگامی که چنین آرزویی از سوی رهبر بهائیان طرح می شود، غیر منتظره نیست که بهائیان برای کسب نفوذ و قدرت در دوستی که در آینده روی کار خواهد آمد همکاری تام و تمام داشته باشند و اگرچه عمر عبدالبهاء به زیارت حکومت یهودیان در دل فلسطین قد نداد، اما جانشین او شوقی افندی به بار نشستی سیاست دیرینه ی استعمار برای تشکیل دولتی یهودی در دل حکومت های اسلامی بود. حکومتی که در شکل گیری آن بهائیان نیز سهمی بر دوش گرفته بودند، به این امید که دولت یهود به پاس این خدمات، اسرائیل را به مأمن و پناهگاهی برای بهائیان بدل کند. در نزدیکی و هم پیمانی یهودیان و بهائیان، انگلستان نقش پررنگی داشت تا از هر دو گروه برای مقاصد خود در ایران و منطقه بهره برداری کند. 

 

تصویر علی محمد باب

بخت و اقبال هم اغلب با آنام همراه بوده؛ چرا که هر دو گروه یک دشمن مشترک، به عنوان مسلمانان داشته اند که برای ضربه زدن به صفوف آن ها، به هر تمهید و روش تن داده اند. بهائیان حتی در حمایت از حکومت اسرائیل و همکاری با آنها بر علیه مردم مسلمان فلسطین عقیده ی قدیمی خود درباره ی مسلمانان را تسکین می دادند و این حامیان برادری و برابری مذاهب، با وجود تمام بلاهایی که صهیونیست ها بر سر مردم فلسطین آوردند، چشم بر نسل کشی مردم فلسطین بسته و جزو اولین گروه هایی بودند که حمایت همه جانبه خود را از اسرائیل اعلام و آن را به رسمیت شناختند، چرا که این نه تنها سیاستی بود که به شوقی افندی از سوی انگلیسیان القا شده بود، بلکه صهیونیست ها هم پیمان های دیرینه ی آنان نیز به حساب می آمدند. بهائیان برای شکل گیری حکومت یهودی در فلسطین از هیچ امری کوتاهی نکردند و با وجود آنکه خود یهودیان جزء اقوام ثروتمند دنیا بودند، رهبران بهائی بخش قابل توجهی از پول هایی را که طرفداران این فرقه به عنوان کمک یا پرداخت های مذهبی برای اعتلای کیش خود، به عکا می فرستادند، صرف کمک های مالی بهائیان به یهودیان می شد.

نزدیکی ای دو جریان به گونه ای بود که وقتی طی یک حرکت مشکوک شدن به بهائیت در میان یهودیان پررنگ شد، جریان صهیونیسم نه تنها واکنشی به آن نشان نداد، بلکه به صورت برادرانه به این یهودیان بهائی شده می نگریست. اهمیتی که صهیونیسم و بهائیان برای اسلام ستیزی قائل بودند، آنها را به دو روی یک سکه در سال های حکومت پهلوی (به ویژه محمدرضا) بدل ساخته بود. به خصوص آنکه در این دوران رفته رفته شرایط به گونه ای شد که بهائیان بر خلاف گذشته که به شکل مخفیانه فعالیت می کردند، پس از کودتای بیست و هشتم مرداد و قدرت گرفتن شاه، مجال آن را پیدا کردند که به شکلی علنی فعالیت کرده و حتی به امر تبلیغ بپردازند.

نفوذ عناصر بهائی در حکومت و کسب پست های سیاسی و دولتی بالا زمینه ای شد که بهائیان علاوه بر قدرت اقتصادی از قدرت سیاسی نیز برخوردار شده و توان حمایت بسیاری از بهائیان را در حوزه های مختلف داشته باشند. یهودیان بهائی شده نیز در این زمان به مراتب بیش از گذشته از امتیاز بهائی بودن و مزایای اقتصادی آن بهره برده و به سرعت مراحل پیشرفت و ترقی را طی می کردند. در یک جمع بندی کلی می توان پیوند نامیمون بهائیان و یهودیان را در تمامی صور آن حاصل هدایت و برنامه ریزی محافل استعماری دانست که به ویژه در دوران پهلوی بیشترین بهره را از این مسأله در راستای اهداف سیاسی خود برده اند. 

منبع: ویژه نامه ی سومین نمایشگاه بصیرت-اداره ی عقیدتی سیاسی سازمان اتکا و تأمین اجتماعی نیروهای مسلح