ولادت امام حسن مجتبی (ع)

 میلاد با سعادت کریم اهل بیت (ع)، امام حسن مجتبی (ع) بر عاشقان امامت و ولایت مبارک باد. 

زندگی نامه ی امام حسن مجتبی (ع) را در ادامه ی مطلب بخوانید... 

 

نام مبارکش: حسن.

کنیه اش: ابومحمد.

القابش: مجتبی، سید، سبط اکبر و ... .

پدرش: امیر المؤمنین علی (ع).

مادرش: فتطمه ی زهرا سیدة النساء (س).

تولدش:شب پانزدهم ماه مبارک رمضان، سال سوم هجری قمری در مدینه ی منوره.

مدت امامتش: ده سال (از سال چهل تا پنجاه هجری قمری). 

عمر شریفش: 47 سال. 

شهادتش: 28 ماه صفر سال پنجاه هجری قمری.

مدفنش: قبرستان بقیع، واقع در مدینه ی طیبه.

فرزندانش: 8 پسر و 7 دختر( برخی از پسران از جمله قاسم و عبدالله در رکاب حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) در کربلا به شرف شهادت نائل گشتند. و از دختران آن گرامی بانوی بزرگوار فاطمه همسر حضرت زین العابدین و مادر حضرت باقر (ع) می باشد). 

فرازی از سخنان گهربار آن امام معصوم 

-هیچ مردمی با یکدیگر مشورت ننمودند جز آنکه به راه خیر و صلاح خود هدایت شدند.

-پستی آن است که در برابر احسان و نعمت ناسپاس باشی.

-در اندرز به یکی از فرزندان خود: ای فرزندم! با کسی دوستی مکن تا آنکه به موارد و مصادر او آگاه گردی (بدانی با چه کسانی آمد و شد و ارتباط دارد) و چون کاملا به حال او آگاه گشتی و گونه ی معاشرت او را پسندیدی، آنگاه بر مبنای گذشت از یکدیگر، هنگام لغزش و همدردی گاه تنگی و شدت، با وی قرار دوستی و برادری ساز کن.

-خویش نزدیک آن کس است که دوستی و محبت وی را نزدیک کرده باشد، گرچه از حیث نژاد و نسب دور باشد (روح اله خادمی: قابل توجه ملی گراها)، و بیگانه و دور آن کس است که از جنبه ی دوستیاز تو به دور بود، گرچه از حیث نسبت و قرابت نزدیک باشد؛ هیچ چیزی از دست به بدن نزدیک تر نیست، ولی چون شکست و معیوب گشت (آنچنان که علاج نتوان کرد) آن را می برند و از تن جدایش می کنند.

-آنکس که اعتماد به این دارد که خداوند بهترین را برایش انتخاب می کند، هرگز آرزو ننماید که ای کاش وضعی به از این می داشت.

-ننگ کشیدن آسان تر از به دوزخ رفتن است.

-هرکه پیوسته به مسجد رود، یکی از هشت فایده به وی رسد: آیه ای از آیه ی محکمات (قرآن) بشنود، دوستی به دست آرد، دانشی نوین کسب کند، رحمتی (از جانب پروردگار) که در انتظارش بوده او را فرا رسد، سخنی که به راه راستش هدایت و یا از راه ضلالت و هلاکت نجاتش دهد بشنود، و دیگر آنکه از شرم مردم و ترس از خدا ترک گناهان کند. 

-از آن حضرت درباره ی شخصیت مرد سؤال شد، فرمودند: آن عبارت است از: مواظبت کامل از دین خود، و رسیدگی به مالش، و احساس مسئولیت وی در حقوق و دیونی که به عهده دارد. 

منبع: معارف و معاریف، سید مصطفی حسینی دشتی، جلد چهارم. 

زندگینامه ی چهارده معصوم (ع)،آیت الله سید محسن خرازی.