تاریخچه ی یهود و نحوه ی شکل گیری اسرائیل

تاریخچه ی یهود و نحوه ی شکل گیری اسرائیل

یعقوب فرزند اسحاق، که او را اسرائیل (بنده ی خدا) می گویند، دوازده فرزند داشت که چهارمین فرزندش یهودا بود. یهودا و برادرانش با پدر خود یعقوب، در کنعان (فلسطین) سکونت داشتند و پس از واقعه ی معروف حضرت یوسف که یهودا هم در آن شرکت داشت ، یعنی در سال 1370 ق.م.،کنعان را به عزم مصر ترک گفتند. یهود معاصر که اکنون در فلسطین سکونت دارند، از حیث آن که به یهودا فرزند یعقوب می رسند، یهودی گفته می شوند. نخستین دولتی که یهودیان تشکیل دادند وقتی بود که طالوت (شاوول) در حوالی سال 1095-1055 ق.م. پادشاه آنها شد و پایتخت خود را حبرون (خلیل) قرار داد. ولی چون داوود پادشاه گشت پایتخت را به یبوس (بیت المقدس) انتقال داد. سلیمان پسر داوود که پس از پدرش مقام پادشاهی و نبوت را حائز گشت، بزرگترین پادشاهان آنها شناخته شده است. پس از مرگ سلیمان پیامبر، دولت آنها به دو قسمت تقسیم شد: یکی در شمال که پایتختش سامره (نابلس) و دیگری در جنوب که پایتختش اورشلیم (بیت المقدس) بود. این دو دولت مدت دویست سال با هم جنگیدند تا آن که سرحون، امپراتور آشوری ها بر آن ها چیره گشت و فرمان داد تا همه یهودیان را از آن منطقه خارج کنند. 

سرزمین فلسطین منطقه ای عربی است و به لحاظ جغرافیایی برای ممالک عربی موقعیت بسیار مهمی دارد و در حقیقت پلی است که ممالک عربی آسیا را به بلاد عربی آفریقا متصل می سازد و راه ارتباط و اتصال جزیرة العرب به دریای مدیترانه است. در دوران های گذشته به فلسطین «ارض کنعان» گفته می شده، چون از ابتدای تاریخ اعراب کنعانی در آنجا زندگی می کرده اند و نام فلسطین به مناسبت یکی از قبائل «کریتی» که تقریبا دوازده قرن قبل از میلاد مسیح در سواحل مدیترانه، میان غزه و یافا رحل اقامت افکنده بودند و بعدا به نام فلسطینیون معروف شدند، بر این سرزمین نهاده شده است.  

صهیونیسم که یک تشکیلات سیاسی بود، هدفش تشکیل یک دولت مستقل یهودی در فلسطین و بلاد عربی بود.این جمعیت به مناسبت یکی از قله هایی که در بیت المقدس به نام «صهیون» وجود دارد، نام صهیونیسم را برای خود انتخاب کردند. 

«تئودور هرتزل» که یک نویسنده ی یهودی اهل اتریش بود، در سال 1895 کتابی به نام «دولت یهود» تألیف و منتشر نمود. او در این کتاب نوشت که راه حل گرفتاری های یهود تأسیس یک کشور مستقل است. او در این کتاب پیشنهاد داد که آژانس یهود تشکیل شود تا برنامه ی مذاکرات و نقشه های سیاسی حزب را تنظیم نماید و یک شرکت یهودی به وجود آید که احتیاجات مالی و اقتصادی نهضت را تأمین نماید. 

اولین کنگره ی حزب صهیونیسم در سال 1897 در شهر «بال» سوئیس تشکیل شد و پس ازمذاکرات و مشاورات زیاد قطعنامه ای صادر شد. دراین قطعنامه برنامه ی نهضت مشخص شد و فلسطین منطقه یمهاجرت و محل تشکیل ملت واحد یهودی معلوم گشت،اسم فلسطین نیز به «ارض اسرائیل» مبدل گردید. پرچم صهیونی و شعار ملی یهود هم مشخص شد. پس از پایان نشست «هرتزل» اظهار کرد که: همین امروز ما دولت یهودی را به وجود آوردیم. 

«هرتزل» در سال 1901 به ترکیه مسافرت کرد و از سلطان عبدالحمید درخواست کرد که در مقابل دریافت مبلغ زیادی به یهود اجازه بدهد تا داخل فلسطین شوند، ولی او این پیشنهاد را رد کرد. 

تصادفا در همین موقع در «مرج بن عامر» یهودیا مقداری زمین خریدند. نمایندگان عرب در پارلمان عثمانی در مورد این اراضی که به دست یهودیان افتاده اعلام خطر کردند و مبارزات علیه انتقال اراضی به یهود شروع شد و رفته رفته کار را بر یهود سخت گرفتند. 

مشکلات فراوانی که در راه پیشرفت یهود در فلسطین ایجاد شد، آنها را به فکر انتخاب جای دیگر انداخت. بعد از مشورت «عریش» (بلده ای بین مصر و فلسطین که متعلق به مصر است) را انتخاب کردند. هرتزل در این باره با دولت مصر تماس گرفت و مذاکراتی نمود و حکومت مصر هم تقاضای او را رد کرد. 

دولت انگلیس امتیاز استعمار «اوگاندا» که در شمال آفریقا واقع است را به هرتزل عرضه کرد؛ یهودیان برای بررسی مطالعه ی وضع اوگاندا یک کمیسین فنی تشکیل دادند و مشغول مطالعه شدند. کنگره ی یهود با مرکزیت اوگاندا مخالفت کرد و تأکید نمود که در فلسطین و یا حداقل منطقه ای در جوار فلسطین که بعدا به فلسطین دست یابند، باید دولت یهود را تشکیل داد. 

با شروع جنگ جهانی اول- که دامنه ی آن تا حدود فلسطین کشیده شد -یکی از رهبران حزب صهیونیسم به نام «هربرت صموئیل» یادداشتی به اعضای کابینه ی انگلستان و نمایندگان مجلس عوام آن کشور تقدیم کرد و پیشنهاد نمود که یک دولت یهودی تحت نظارت انگلستان در فلسطین به وجود آید و سه تا چهار میلیون نفری که در اروپا پراکنده اند، به آنجا بروند. و بدین ترتیب انگلستان یک حکومت دست نشانده و حافظ منافع خود را در کانال سوئز و مصر ایجاد کرد تا نقطه ای حساس در منطقه را در اختیار داشته باشد.

سرانجام «بالفور» وزیر خارجه ی انگلستان رسما قول تشکیل کشور یهودی را به صهیونیسم ها داد. اعلامیه او در روز دوم نوامبر 1917 بر اساس وعده های انگلستان در مورد استقلال بلاد عربی صادر شد. با پایان جنگ جهانی اول، انگلیس برای تحقق دولت یهودی مصمم تر شد. فلسطین به طور کامل در اختیار انگلستان قرار گرفت و به عنوان دولت قیّم، قوانین مناسب خود را در آنجا وضع می کرد؛ در عین حال اجازه داد که آژانس یهود در این منطقه به فعالیت اقتصادی بپردازد و زبان عبری و انگلیسی را در کنار زبان عربی قانونی کند. تلاش ها برای یهودی کردن منطقه ی فلسطین و انتقال یهودیان به این سرزمین ادامه می یافت.  

 اینجا می توان گفت بریتانیا نقش اصلی را ایفا می کرد، ولی از این به بعد آمریکا وارد کار شده و سرانجام اسرائیل به دست او تأسیس شد. در اواخر جنگ جهانی دوم، «ترومان» (رئیس جمهور اسبق آمریکا) درخواست کرد که فلسطین را بین یهودیان و مسلمانان تقسیم کنند. در اثر این درخواست ناگهانی، جنگ خونینی بین اعراب و اسرائیل شروع شد. سران کشورهای عربی در این جنگ خیانت کردند و به جای آنکه زمین های فلسطین را از یهود بگیرند، زمین های زیادی را هم به آنها دادند. در این جنگ یک میلیون نفر را آواره کردند و در نتیجه جنگ به نفع یهودیان تمام شد. اسرائیل پس از جنگ تعداد 202 قریه را تغییر داد و بیش لز 200 مسجد را خراب کرد و مقابر را نبش نمود و حتی سنگ های روی آن ها را دزدیده و به یهود فروخت. در نتیجه می توان گفت که اسرائیل با قدرت آمریکا و انگلیس و غفلت مسلمانان و تلاش یهودیان به وجود آمد.

منبع: ویژه نامه ی سومین نمایشگاه بصیرت-اداره ی عقیدتی سیاسی سازمان اتکا و تأمین اجتماعی نیروهای مسلح